Bazen Durup Kendimize Bakarız...

Hayat çok hızlı. Herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyor, bir şeyleri tamamlamaya, birilerini memnun etmeye… Böyle anlarda kendimize dönüp bakmak nedense zor geliyor. Sonra bir gün, hiç beklemediğimiz bir anda duruyoruz. Kalabalıkların arasında, yalnızlığın içinde, bir bakıyoruz ki içimizde bir sessizlik var. Sanki biz orada değiliz. Ya da oradayız ama eksik.

Bugün tam da böyle bir düşünce düştü aklıma. Acaba insan kendini ne zaman kaybeder? Kaybolmak gerçekten mümkün mü? Yoksa sadece kendimizden uzaklaştığımız anları mı böyle tanımlıyoruz?
Bu yazıda biraz bunu konuşmak istiyorum. Ne zaman "ben artık ben değilim" deriz, neden deriz? Ve en önemlisi: Gerçekte o “ben” nereye gider?

Kendini Kaybetmek Ne Demek?

Hayatta kendimizi kaybetmekten bahsettiğimizde, genellikle iç dünyamızdaki bir boşluktan ya da yabancılaşmadan söz ederiz. Ama bu his, bir anda yok olup gitmek değildir. Daha çok, içimizde bir köşeye çekilmek, sesimizi kısmak ya da kendimizi ifade etmekten vazgeçmektir.

Aslında insan kendini kaybetmez, çünkü her yaptığımız hareket, her sustuğumuz an, hâlâ bizimdir. İçimizde bastırdığımız duygular, bastırdığımız gerçekler, ne kadar görünmez olursa olsun oradadır. Kaybolmak dediğimiz şey, bu görünmeyen taraflarımızla yüzleşmekten kaçmaktır. Ama o taraflar bizi biz yapan unsurların bir parçasıdır.

Kendi Kararlarımız Bizi Biz Yapar

Bir insan hangi seçimleri yaparsa yapsın, hangi davranışları sergilerse sürdürsün, bütün bu tercihler onun kimliğinin bir yansımasıdır. Kimi zaman toplumun dayattığı kalıplara uymak için kendimizi bastırırız, kimi zaman da inancımız veya değerlerimizle çatışan tercihler yaparız. Ama bu tercihler ne olursa olsun, onları yapan biziz.

İnancımıza göre günah işlemek, kimliğimizi değiştirmez. Biz hâlâ Allah katında bir kuluz ve o kul olarak sorumluluklarımızla yüzleşmek zorundayız. Günahlarımız, kimliğimizin bir parçası değildir; onları aşmak, onları fark etmek bizim olgunlaşmamızdır.

Kimlik, Davranışlardan Daha Derindir

Bazen dışarıdan bakıldığında başkası gibi davranıyor olabiliriz. Farklı rollere bürünebilir, kendimizi olduğumuz gibi göstermekten kaçınabiliriz. Ama gerçek benlik, bu davranışların ötesinde, derinlerde saklıdır. İçimizde sakladığımız korkular, umutlar, hayaller ve hatta pişmanlıklar, kimliğimizin aslında en saf parçasıdır.

Kimliğimizi dış dünyaya gösterdiğimiz haliyle değil, içimizde taşıdığımızla tanırız. O yüzden davranışlarımız, bazen bizden farklı görünse bile, yine de bizimdir. Kaybolmak değil, bazen kendimizi koruma içgüdüsüdür.

İnsan Kendinden Ne Kadar Uzaklaşabilir?

Kendinden kaçmak, bazen yaşadığımız zorlukların, acıların veya korkuların bir sonucu olabilir. Ama ne kadar kaçarsak kaçalım, o içimizdeki “ben” hep vardır. Sessizlikte, uzaklaşmada, hatta unutmada bile kendimizle temas kurarız.

Bazen kendimizden uzaklaşmak, yeniden kendimizi bulmak için bir ara vermektir. Bu ara, yeni bir başlangıcın habercisi olabilir. Önemli olan, o mesafeyi fark etmek ve yeniden kendimize yaklaşmak için cesaret göstermektir.

Sonuç: İnsan Kendini Kaybetmez, Sadece Uzaklaşır

Bütün bu süreçlerin sonunda şunu söylemek isterim ki, insan kendini kaybetmez. Kendinden uzaklaşabilir, susabilir, hatta inkâr edebilir. Ama yok olmaz. Çünkü biz kendi seçimlerimizle var oluruz.

Kimliğimiz, kararlarımız, hatalarımız ve doğrularımızla bütünleşir. Her ne yaşarsak yaşayalım, kendimize dönüş yolu her zaman açıktır. O yüzden “kaybolmak” bir son değil, bazen bir ara verme halidir.

---

💬 Sen Ne Düşünüyorsun?

Bu yazıyı okuduktan sonra, senin de içinde bir yerlerde bu soruların döndüğünü hissediyorum.
Hiç kendini kaybettiğini düşündün mü? O anlarda hissettiklerini bizimle paylaşmak ister misin?
Yorumlarda görüşlerini, deneyimlerini bekliyorum. Çünkü senin düşüncelerin, bir başkasının yolunu aydınlatabilir.

---